Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Παγκοσμιοποίηση


"Παγκοσμιοποίηση
Κατά τη διάρκεια συζήτησης σε ένα Αμερικάνικο πανεπιστήμιο,ρώτησαν οι φοιτητές τον Βραζιλιάνο υπουργό παιδείας ποιά είναι η γνώμη του για την παγκοσμιοποιηση του Αμαζονίου.Ο αμερικανός φοιτητής δήλωσε οτι...περιμένει την απάντηση ενός ουμανιστή και όχι ενός Βραζιλιάνου.

Ορίστε τι απάντησε ο κύριος Cristovam Buarque:
-Βεβαίως,ώς Βραζιλιάνος είμαι αντίθετος στην παγκοσμιοποίηση του Αμαζονίου.Όσα λάθη κάνανε οι κυβερνήσεις μας σε αυτόν τον θησαυρό,δεν πάυει να είναι δικός μας.
Ώς ανθρωπιστής,θα μπορούσα να φανταστώ τον Αμαζόνιο παγκοσμιοποιημένο,όπως εξάλλου και καθετί σημαντικό για την ανθρωπότητα.Αν στο όνομα της ανθρωπιστικής ηθικής,έπρεπε να παγκοσμιοποιήσουμε τον Αμαζόνιο,τότε θα έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και για όλες τις πετρελαιοπηγές του κόσμου.Το πετρέλαιο είναι το ίδιο σημαντικό για το μέλλον της ανθρωπότητας όπως ο Αμαζόνιος.Άλλα σε αντίθεση με αυτό,οι άρχοντες των αποθεμάτων πετρελαίου νιώθουν οτι έχουν το δικαίωμα να ανεβοκατεβάζουν την τιμή ή την παραγωγή.
Με τον ίδιο τρόπο θα έπρεπε να παγκοσμιοποιηθούν τα οικονομικά κεφάλαια των πλούσιων χωρών.Αφού ο Αμαζόνιος είναι τόσο σημαντικός για τον κόσμο,δεν θα έπρεπε να καίγεται και να καταστρέφεται με απόφαση ενός μόνο ανθρώπου,ή μιας μόνο χώρας.Η καταστροφή του Αμαζονίου είναι το ίδιο σοβαρή όσο η ανεργία την οποία προκάλεσαν οι απατεώνες της διεθνούς οικονομίας.Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε λίγα άτομα να καταστρέφουν οικονομίες ολόκληρων κρατών.
Πρίν την παγκοσμιοποίηση της περιοχής του Αμαζονίου θα ήθελα να είμαι μάρτυρας της παγκοσμιοποίησης όλων των μουσείων του κόσμου.Το Λούβρο δεν θα έπρεπε να ανήκει μόνο στη Γαλλία.Κάθε μουσείο είναι φύλακας των ομορφότερων έργων της ανθρώπινης ευφυίας.Δεν πρέπει να αφήσουμε έναν ηγέτη ή μια χώρα να κρίνει πώς αυτοί οι θησαυροί θα χρησιμοποιούνται και ακόμα ίσως,να καταστρέφονται.Πριν λίγο καιρό ένας Ιάπωνας εκατομμυριούχος αποφάσισε να τον θάψουν μαζί με ένα έργο ενός μεγάλου ζωγράφου.Πρίν γίνει αυτό,θα πρέπει να παγκοσμιοποιηθεί αυτό το έργο.
Την ώρα που μιλάμε,ο ΟΗΕ διοργανώνει το Φόρουμ της Χιλιετίας,άλλα κάποιοι συμμετέχοντες είχαν δυσκολίες να φτάσουν,λόγω προβλημάτων στα σύνορα των ΗΠΑ.Πιστέυω λοιπόν οτι πρέπει η Νεα Υορκη,έδρα του ΟΗΕ,να παγκοσμιοποιηθεί.
Τουλάχιστον το Μανχάταν να ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα.Όπως επίσης και το Παρίσι,η Βενετία,η Ρώμη,το Λονδινο,το Ρίο ντε Τζανείρο,η Μπραζίλια,κάθε πόλη με την δική της ομορφιά και ιστορία,θα έπρεπε να ανήκει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αν οι ΗΠΑ θέλουν να παγκοσμιοποιήσουν τον Αμαζόνιο επειδή είναι επικίνδυνο να τον αφήσουν στα χέρια των Βραζιλιάνων,ας παγκοσμιοποιήσουμε λοιπόν και το πυρηνικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ!Γιατί οι ΗΠΑ είναι ικανές να το χρησιμοποιήσουν με τρόπο που θα είναι απείρως πιο καταστρεπτικός από οποιαδήποτε τραγική πυρκαγιά στον Αμαζόνιο.
Κάτα την αμερικάνικη προεκλογική εκστρατεία,οι υποψήφιοι συζήτησαν την παγκοσμιοποίηση των δασικών αποθεμάτων των φτωχότερων χωρών,με αντάλλαγμα το σβήσιμο των χρεών των χωρών.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το να χρησιμοποιήσουμε το σύνολο αυτού του χρέους για να διασφαλίσουμε οτι όλα τα παιδιά του κόσμου θα έχουν τροφή και θα πηγαίνουν στο σχολείο.
Ας παγκοσμοιοποιήσουμε τα παιδιά και να φερόμαστε προς αυτά,όπου και αν γεννήθηκαν,σάν σε θησαυρό που αξίζει της προσοχής όλου του κόσμου.Μακράν περισσότερης από τον Αμαζόνιο.
Όταν όλοι οι ηγέτες της γής,συμπεριφερθούν στα φτωχά παιδιά σαν σε ανθρώπινη κληρονομιά,δέν θα τα αφήνουν να δουλεύουν αντί να πηγαίνουν στο σχολείο,ούτε να πεθαίνουν όταν θα πρέπει να ζούν.
Ώς ανθρωπιστής,συμφωνώ με την παγκοσμιοποίηση.Αλλά όσο ο κόσμος με θεωρεί Βραζιλιάνο,θα μάχομαι ο Αμαζόνιος να μείνει δικός μας,Και μόνο δικός μας!!"
Η ανάρτηση έγινε αντιγραφή από το τρωκτικό.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ



Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ»
απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».


Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου»
είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.


Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.


Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος»
της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009