Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Ο πίθηκος και η αλήθεια.


Μετά από την πρόσκληση του αγαπητού φίλου Δημήτρη τον οποίο και ευχαριστώ, για το παιχνίδι της σελίδας 123 του βιβλίου που βρίσκεται πιο κοντά μου, άνοιξα το συρτάρι, κάτω από το κομπιούτερ μου, Βρισκόταν η Ασκητική βέβαια, δεν έχει όμως σελίδα 123, από κάτω ακριβώς πρόσφατα ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη μου ξέθαψα ένα βίπερ (μη βιαστήτε να γελάσετε), ξένης λογοτεχνίας, έκδοση του 1974, που το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια." Ο πίθηκος και η αλήθεια " του Άλντους Χάξλευ. Τίτλος του πρωτοτύπου "ape and essence".
" Και ύστερα ο εθνικισμός, η θεωρία ότι το κράτος, του οποίου συμβαίνει να είσαι υπήκοος, είναι ο μόνος αληθινός θεός και ότι όλα τα άλλα κράτη είναι κίβδηλοι θεοί΄ ότι όλοι αυτοί οι θεοί, αληθινοί και ψεύτικοι, έχουν τη νοοτροπία νεαρών κακούργων΄ και ότι κάθε εκστρατεία για γόητρο, δύναμη η χρήμα, είναι μια σταυροφορία υπέρ του Καλού, του Αληθινού και του Ωραίου.
Οι κανόνες έχουν ως εξής:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Λοιπόν, με τη σειρά μου προσκαλώ στο μπλογκοπαίχνιδο, την φίλη johnny8383 και όποιον φίλο τύχει να διαβάσει αυτό το μπλογκ και θέλει να συμμετέχει.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Επέστρεφε.


Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης .

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Βάρναλης Kώστας


Βάρναλης Kώστας(Μπουργκάς 14 Φεβρουαρίου 1883- Αθήνα 1974)

Οι Μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Ναζίμ Χικμέτ



Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Γενάρη 1902. Ο πατέρας του Χικμέτ Ναζίμ Μπέης, υπηρετούσε στο Υπουργείον Εξωτερικών, έκανε μάλιστα για λίγο και Πρόξενος στο Αμβούργο κι όταν απολύθηκε έκανε τον διαχειριστή σε κινηματογραφικές αίθουσες. Η μητέρα του, Αϊσέ Τζελιέ Χανούμ, ήτανε ζωγράφος.
Αν και τα πρώτα του ποιήματα γράφτηκαν με συλλαβικό μέτρο, ο Χικμέτ σταδιακά απομακρύνθηκε από τα στενά πλαίσια του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας και άρχισε να αναζητεί νέα μορφή για τα ποιήματά του. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων διαμονής του στη Σοβιετική Ένωση (1922-1925), η αναζήτηση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της. Προτίμησε τον ελεύθερο στίχο, ο οποίος ταίριαζε και με την πλούσια φωνολογία της τουρκικής γλώσσας. Επηρεάστηκε κυρίως από το Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το γνωστό Τούρκο συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί, ενώ αρκετά μελοποιήθηκαν και από το συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο.
Στις 3 Ιουνίου 1963 ο Ναζίμ Χικμέτ πεθαίνει και θάβεται στη Μόσχα, σ' ηλικία 61ετών

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα. (δις)

Κι ότι πιο όμορφο,
Κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.